تأثیر بلندمرتبه‎سازی بر میزان جرایم شهری(مطالعه‎ی موردی: مناطق بیست‎ودوگانه‎ی تهران)

توجّه به مفهوم امنیّت و روش‎های بالابردن آن، امروزه به یکی از اولویّت‎های اساسی نظریه‎پردازان و برنامه‎ریزان شهری تبدیل شده است. با وجود نظریه‎ها و تئوری‎های زیادی که در زمینه‎ی جرایم شهری وجود دارد، دیدگاه‎های مربوط به نقش توسعه‎ی کالبدی و فیزیکی شهر بر کاهش جرایم شهری یا کاستن از وقوع جرم، موضوع مستقل و با اهمّیّتی است که در قالب تئوری‎های نوین شهرسازی و برنامه‎ریزی شهری بدان اشاره می‎شود. در مقاله‎ی حاضر که با هدف بررسی رابطه بین بلندمرتبه‎سازی با میزان و نوع جرایم شهری و همچنین شناسایی نقاط جرم‎خیز در مناطق بیست‎ودوگانه‎ی شهر تهران صورت گرفته است، پس از بررسی دیدگاه‎ها و نظرهای مختلف در باب جرم‎وجنایت و امنیّت شهری، به سابقه‎ی بلندمرتبه‎سازی در شهر تهران پرداخته شده است؛ سپس برای بررسی میزان معناداری، شاخص‎هایی در زمینه‎ی دو متغیّر امنیّت و عمودی‎سازی انتخاب شده است. شاخص‎های جرایم شهری عبارت‎اند از وقوع قتل، نزاع جمعی، نزاع فردی، مجموع سرقت‎ها، مفاسد اجتماعی، جعل اسناد مالکیّت، وقوع کلاهبرداری و شاخص‎های عمودی‎سازی عبارت‎اند از تعداد ساختمان‎های بلندمرتبه، تعداد آپارتمان‎ها و تراکم ساختمانی. نتایج روابط آماری به‎دست‎آمده بیانگر این مطلب است که رابطه‎ی کاملاً معناداری بین این دو نوع از شاخص‎ها وجود دارد، چنان‎که مناطق جرم‎خیز شهر تهران سراسر منطبق بر مناطق عمودی‎سازی شده شهر هستند و ضرایب همبستگی به‎دست‎آمده و خطّ رگرسیون کشیده شده نیز این نکته را کاملاً تأیید می‎کنند. بنابراین در زمینه‎ی امنیّت شهری تنها نباید به پلیس و نقش آن در ایجاد امنیّت توجّه کرد، بلکه باید به نقش عوامل تأثیرگذار بر میزان جرایم و ارائه‎ی راه‎کارهایی برای کاستن از جرم با استفاده از طرّاحی محیطی و نوع مساکن نیز اهمّیّت داده شود تا با این راه‎کارها از وقوع جرم در محیط‎های شهری پیشگیری کرد.